دروود، من در کویر زاده شدم، در کویری خشک و بی آب، دلم پر ترک و چشمانم همیشه در حال باریدن،‏اما باریدنی بدون اشک،‏تنها کسانی مرا می فهمند که دلشان با دل پر ترک من گره خورده باشد،‏اما با عنوان اولین مطلب، در کویر تنهائی سخت تر است یا در بهشت؟ اینجا در دل های مرا می خوانید.... خودم رو معرفی کنم، کویری بارونی، دلم تنهاست و شاید پیش شماست.. می خوام با شما تا نهایت عشق، عاشق شوم،‏گریه کنم، بخوانم و شقایق هائی را برویانم که مرهم دل های دوستانم شوند،‏تا شقایقی که ریشه اش در درون من است،‏زندگی را اهدا کند به دلی دیگر..

تا پست بعدی،‏بدروود